این‌جا تهران است یعنی شهری که

 چند وقتی است یاد حکایتی افتاده‌ام: عارفی که به بالای کوهی از کوه های تهران رفته بود، برای چله نشینی و به پسرش گفته بود که به آجیل فروشی پایین کوه رفته و کمی خاروبار و آذوقه تهیه کند، پسر پس از خرید؛ بازگشت، عارف گفت، برو وسایل را پس بده که از این شهر باید برویم، گویا عارف با چشمان روشن بینش در روز گناه شهر را دیده بود و از شهر زده شده بود، پسر وقتی وسایل را به آن مغازه بازگرداند؛ مغازه دار بسته ها را گرفته و با گفتن وردی هر یک از مواد را با حالتی کرامت گونه به جای اولشان بازگرداند و به پسر گفت به پدرت بگو گناه روزشان را دیدی، صبر کن تا شب شود و ببین چقدر از همین شهر به نماز شب می پردازند.

حالا هم همین است اگر در روز به وضع ظاهری مردم این شهر توجه کنیم ممکن است به گمانه زنیم که چقدر در این شهر گناه زیاد شده است، درست است گناه زیاد شده است ولی آن روی سکه را نباید نادیده گرفت، ماه رمضان یکی از ماه هایی هست که می توان آن روی سکه را به وضوح دید کافی است محاسبات ذهنیتان را کمی مرور کند ساعات کارهای اداری با تغییر یک ساعته چنان عوض نشده است، و خیلی‌ها باید حدود همان ساعت 8 الی 9 در محل کار حضور پیدا کنند، افطار هم که حدود ساعت 9 شب است، خیلی ها وسیله‌ای ندارند، خیلی‌ها امسال مجبورند با کودک و نوزاد خودشان به این جا بیایند! اینجا تهران میدان امام، مسجد ارک.

از حدود ساعت یازده و نیم شب که مراسم شروع می شود خیابان های اطراف پر از ماشین های پارک شده می شوند، مردمی را می بینی که بعضا زیر اندازی را به همراه خود می‌آورند و با کودکان خردسالشان قبل از مسجد بر روی سنگ فرش‌های خیابان دل می‌دهند به خدایشان، کمی دیرتر که بیایی سخت‌تر جای پارک خوب گیر می‌آوری تازه این برای روزهای عادی است که خیلی ها باید همان صبح حضور پیدا کنند معمولا مراسم تا ساعت دو و نیم طول می‌کشد و این قسمت از شهر در این ساعت اتوبانی به آسمان بالا زده است کاملا رفت و آمد تزرع‌ها و ناله‌ها و مناجات‌ها و عشق‌بازی‌ها مشهود؛ آخر مراسم هم که می‌بینی خیلی‌ها وسیله‌ای ندارند و برگشتشان باخدا یا نوجوان روشن‌دلی را که هر شب برای مناجات با تنها روشنای دلش به اینجا می‌آید یا نوجوان دیگر را که به سختی و بی‌وسیله و بی‌همراه چگونه به تنها همراهش امید بسته است.

هر روز در این شهر همین روندها در جای جای مختلف این شهر تکرار می‌شود: میدان امام حسین،مسجد حضرتش؛ پل آهنگ، مسجد الشهدا، حسینیه‌ها و ... تمامی این شهر شب‌ها بوی خدا می‌دهد، آری اینجا تهران است یعنی شهری که هنوز حضور حضرت باری مشهود است هنوز می‌توان خدا را هم دید و صدای اللهم رب الشهر رمضان را شنید.